Aşkın odu düştü cana, eritti yürek yağını,
Kesti hevasetin kökün, oda yandırdı bağını.
Kazdı kahır kazmasıyla, canda cefa ocağını,
Çaldı nefsin boynuna himmet eri bıçağını.
Himmet suyu ile yudu, gönlün evin ap arıca,
Hizmet kapısından, ona sundu şükür ayağını.
Her kim bize yanı yanar, Hak dileğin versin ona,
Urmaklığa kastedenin düşem öpem ayağını.
Kim bize taş atar ise, güller nisar olsun ona,
Çırağıma kastedenin Hak yandırsın çırağını.
Miskin gönlün, aşk elinden iki büküldü vücudu,
Tövbe kapısından, sundum ona iman dayağını.
Gel şimdi miskin Yunus, hevaseti elden bırak,
Çalabım, sen ruzi eyle bizi, kanaat bucağını.
Yunus Emre
