Ata belinden bir zaman,
Anasına düştü gönül.
Hakk’dan bize destur oldu,
Hazineye düştü gönül.
Onda beni can eyledi,
Et ü sünük kan eyledi.
Dört-ü on günü diyeceğiz,
Değirtmeye düştü gönül.
Yürür idim orda pinhan,
Hak buyruğu vermez aman.
Vatanımdan ayırdılar,
Bu dünyaya düştü gönül.
Beni beşiğe vurdular,
Elim ayağım sardılar.
Önden acısın verdiler,
Tuz içine düştü gönül.
Günde iki kez çözerler,
Başıma akça dizerler.
Ağzıma emcek verirler,
Nefs kabzına düştü gönül.
Bu nesneyi terkeyledim,
Yürümeğe azmeyledim.
On iki sünüğ yazarlar,
Elden ele düştü gönül.
Oğlan iken sultan kopar,
Kim elin kim yüzün öper.
Akıl bana yoldaş oldu,
Sultanlığa düştü gönül.
Bu çağ ile sakal biter,
Görenin gül rengi tutar.
Güzeller katında biter,
Sevesiye düştü gönül.
Hayırdan şerri çok sever,
İşlemeğe becid iver.
Nefsinin dileğin kovar,
Nefs evine düştü gönül.
Kırk yaşında suret döner,
Kara sakala ak iner.
Bakıp heybetin görecek,
Yoldurmaya düştü gönül.
Yola gider başaramaz,
Yiğitliğe eli varmaz
Bu nesneleri koyuban,
Yuvanmaya düştü gönül.
Oğul aydur bunar ölmez,
Kız aydur yerinden durmaz.
Hiç kendi halinden bilmez,
Halden hale düştü gönül.
Öliceğiz şükredeler,
Sinden yana ileteler.
Allah adın zikredeler,
Çok şüküre düştü gönül.
Su getireler yumaya,
Kefen saralar komaya.
Ağaç ata bindireler,
Teneşire düştü gönül.
Eğer var ise amelin,
Geniş olur sinin senin.
Eğer yok ise amelin,
Oddan şarab içti gönül.
Yunus anlayıver halin,
Şuna uğrar ise yolun.
Burda elin erer iken,
Hayr işlere düştü gönül.
Yunus Emre
