Ben bende seyreder iken, aceb sırra erdim ahî,
Bir siz dahî sizde görün, dostu ben de gördüm ahî.
Bende baktım, bende gördüm, benim ile bir olanı,
Sûretimde can olanı, kimdürür ben bildim ahî.
İsteyiben bulamazsam, o ben isem ya ben kanı,
Seçemedim ondan beni, bir kezden o oldum ahî.
Sûret topraktır diyeni, gönlüm kabûl etmez onu,
Bu toprağın cevherini hazrete irgördüm ahî.
Münkir kişi duymaz bunu, dertlilerin sezer canı,
Ben aşk bağı bülbülüyem, o bahçeden geldim ahî.
Maşûk benimledir bile, ayrı değil kıldan kıla,
Irak sefer bizden kala, dostu yakın gördüm ahî.
Değme bir yol kanden bana, dağılmayam değme yana,
Kutlu oldu bu seferim, hoş menzile erdim ahî.
Mansûr idim ben ezelde, onun için geldim bunda,
Yak külümü savur göğe, ben Enel-Hak oldum ahî.
Ne oda yanam dağılam, ne dara çıkam boğulam,
İşim bitince yürüyem, teferrüce geldim ahî.
Mun’îm oldum yoksul iken, benim oldu kevn’ü mekân,
Yerden göğe mağrıb maşrık, yer ü göğe doldum ahî.
Nite kim ben beni buldum, bu oldu kim Hakk’ı buldum,
Korkum onu buluncadı, korkudan kurtuldum ahî.
Yunus kim öldürür seni, veren alır gene canı,
Bu canlara hükmedeni kim idiğin bildim ahî.
Yunus Emre
