Ben dost için ağlar isem, gözüm yaşını kim sile?
Ya bunca ah-u zâr ile bu gözyaşı becid gele.
Ey yârenler, ey kardaşlar, kime diyem ahvâlimi?
Ya şu benim bu derdimin dermânını kim ne bile?
Âlem derman olur ise, sensiz derman olmayısar,
Sensiz derman nice ola? Çün gönülde dost sevile.
Ölüp sine girer isem, etim tenim çürümeye,
Ayrılmayam sevdiğimden çün giderim sevgi ile.
Ahd-ı sâbık denilmeden, henüz elest buyrulmadan,
O ben idim, ben o idi, şimdi nicesi kesile.
Yârenlerim der ki bana, seni niçin göremedik,
Firkate düştü sûretim bir menzilden bir menzile.
O dost ile benim işim, ölüp dahı bitmeyiser,
Ben nice ola kim bite çün gönülde dost sevile.
Yarın mahşer kopacağız, kamu kul nefsim deyiser,
Ben Yunus’u hiç anmayam, Tapduğ’u getirem dile.
Yunus Emre
