Biz bizi bilmez idik,
Bizi yaradan eyledi.
Âşikârâ kıldı bizi,
Kendi pinhân eyledi.
Biz bile pinhân idik,
Gayr-ı sen ü ben idik.
Mutlak bî gümân idik,
Hem bî gümân eyledi.
Toprağı kudretinden,
Sûret ü hat bağladı.
Dört ferişteh yoğurdu,
Âdem andan eyledi.
Çün yarattı Âdem’i,
Bile idik biz kamu.
Bu kamu hâs u âmı,
Mâdenden has eyledi.
Asıl ma’dende idik,
Kaygusuz ganî idik.
Şol bî nişan cihandan,
Şöyle nişân eyledi.
Görgil Çalap fazlını,
Yıkmaz âsî gönlünü.
Yüzbin yiğirmi dört bin,
Ol tercemân eyledi.
Kamu bir yere gider,
Kimse nicesi yiter.
İki birdir bir yeter,
Gör bir neden eyledi.
Âdem’den buna değin,
Ne eli var ne yenin.
Yemeklikle giymeği,
Bir dâneden eyledi.
Seni ne bile fülân,
Ne söyler ise yalan.
Dünyâ çirkine kalan,
İşin gümân eyledi.
Elest’te bile idik,
Göz açtık belî idik.
Ayıdan Yunus idik,
Cümle birden eyledi.
Yunus Emre
