Dost elinden ölür isem, hiç gümansız geri gelem,
Ganimet görün bu demi, can şükrane vere gelem.
Canın diri tutan kişi, dost katından ırağ düşer,
Feda kılam yüzbin canı, ıraklıktan beri gelem.
Cercis’leyin o dost beni yetmiş kez öldürür ise,
Bin kez dahi ölür isem, yüz bin kez ileri gelem.
Yüz bin kez doğam, dolunam, dost burcunda cevlan kılam,
Hem bunda olam, hem anda, bunda anda varı gelem.
Yavı kılındım ne çare, yürürüm dün gün avare,
Soranlara cevap budur, isteyüben sora gelem.
Bin yıl toprakta yatarsam ben komayam enel- Hakk’ı,
Ne vakt gerek olur ise, aşk nefesin vere gelem.
İnanmayan, gel sinime, dost adını ayıt çağır,
Kefen donun pare kılıp, toprağımdan duru gelem.
Bundan böyle n'olasını değme akıl şerh etmeye,
Yunus aydur aşıklara, dost haberin vere gelem.
Yunus Emre
