DÜŞT'ÖNÜME HUBBÜL VATAN

Düşt'önüme hubbül- vatan,
Gidem hey dost deyi deyi.
Anda varan kalır hemen,
Kalam hey dost deyi deyi.

Gele şu Azrâil tuta,
Assı kılmaz ana, ata.
Binem şu agaçtan ata,
Gidem hey dost deyi deyi.

Halvetlerde meşgul olam,
Dâyim açılam gül olam.
Dost bağında bülbül olam,
Ötem hey dost deyi deyi.

Şol bir beş on arşın bezi,
Kefen edeler eğnime.
Dökem şu dünya donların,
Giyem hey dost deyi deyi.

Mecnun oluban yürüyem,
Yüce dağları bürüyem.
Mum olubanı eriyem,
Yanam hey dost deyi deyi.

Günler geçe yıl çevrile,
Üstüme taşım devrile.
Ten çürüye toprak ola,
Tozam hey dost deyi deyi.

Yunus Emre var yârına,
Münkirler girmez yoluna.
Bahri olup dost gölüne,
Dalam hey dost deyi deyi.

Yunus Emre

ECEL OKU ERDİ CANA

Ecel oku erdi cana,
Kafle göçtü dur diyeler.
Gafil olan yolda kalır,
Tez yarağı gör diyeler.

Anmaz idim o sultanı,
Ne işe gönderdi beni.
Emanet verilen canı,
Gel ıssına ver diyeler

Çün can bedenden çekile,
Şu elif kamet büküle.
Gözünden gevher döküle,
Gel merteben sor diyeler.

Şöyle yürürken naz ile,
Adın deftere yazıla.
Kara yerde ev düzile,
Gel günahkar gir diyeler.

Kabrin sual eder sana,
Kani armağının bana.
Armağansız gelen bunda,
Yılan çiyan yer diyeler.

Münafıkın aklı şaşa,
Rabbim bilmem diye haşa.
Kabir dar ola kavuşa,
Hak buyurdu kır diyeler.

Mümin olan gele dile,
Cevap vere güle güle.
Cennet'ten huriler gele,
Kabrin dolu nur diyeler.

Yunus sabret bu mihnete,
Bir gün eresin rahata.
Yine Hakkın lütfu yete,
Gel Cennet'e gir diyeler.

Yunus Emre

EĞER AŞKI SEVERSEN -1-

Eğer aşkı seversen cân olâsın,
Gönüller tahtına sultan olâsın.

Seversen dünyeyi mihnet bulâsın,
Erenler sırrını kaçan duyâsın.

Diken olma, gül ol erenler yolunda,
Diken olur isen oda yanâsın.

Niyâz için buyurdu Hak namâzı,
Niyazdan vay sanâ gâfil olâsın.

Erenler nefesin âsâ edin sen,
Eğer nefsine uyarsan fenâsın.

İbâdetler başıdar terk-i dünyâ,
Eğer mü’minsen ânâ uyâsın.

Atan anan hakkın yitürdün ise,
Yeşil donlar giyesin donanâsın.

Eğer konşu hakkı boynunda ise,
Cehennemde yarın bâki kalâsın.

Gönüle gireni gönendi derler,
Gönüle sen de gir gönenesin.

Yunus bu sözleri erenden aldı,
Sanâ dahî gerek ise alâsın.

Yunus Emre

EĞER AŞKI SEVERSEN -2-

Eğer aşkı seversen can olasın,
Kamu derdine hem derman olasın.

Eğer dünya seversen mübtelâsın,
Maânî sırrına nerde eresin.

Cihan köhne saraydır, sen beyisin,
Nice bir eskiye hasretlenensin.

Ağudur, bal değil dünya muradı,
Nice bir ağuya parmak banasın.

Kanatsız kuşlayın kaldın yabanda,
Kanatlı kuşlara nerde eresin.

Sana erden asa gerek bu yola,
Dayanırsan asaya dayanasın.

Yunus'un bu sözü gözlüleredir,
Eğer âşık olursan uyanasın.

Yunus Emre

EĞER GERÇEK AŞIK İSEN

Eğer gerçek âşık isen, boynundaki menşur nedir?
Hak yoluna sadık isen, yanlış sanı tezvir nedir?

Sımak gerek gönlün bütün fâsiddır kamû tâatın,
Gecmeyince ibâdetin, Hak’tan sana mazur nedir?

Çünkü adın oldu filân, hep dirliğin oldu yalan,
Gelsin bize mana bilen, hakîkatte mestur nedir?

Terkeylegil ten tertibin, gider senden benlik adın,
İçin imâret olmadan, dışındaki mamûr nedir?

Aydırsın kim gözüm görür, da’vîyi ma’nîye irür,
Gündüzün gün şule verir, bu gece yanan nûr nedir?

Günde yer gök gidedurur, komşun sefer ededurur,
Ecel bir bir yutadurur, bu dünyâya mağrur nedir?

Mümin isen gel gel beri, cebbâr ola burc u bârû,
Fahredelim erenleri, malûm olan münkür nedir?

Bunda belî diyen kişi, onda tamâm olur işi,
Bizden nişan isteyene, o Hallâc-ı Mansûr nedir?

Yunus şimdi söyle hakı, Allah oldu sana sâki,
Gider gönlündeki şeki, elindeki menkur nedir?

Yunus Emre

EĞRİLİĞİN KOYASIN

Eğriliğin koyasın, doğru yola gelesin,
Kibr ü kîni çıkargıl, erden nasîb alasın.

Ne versem elin ile, şol varır senin ile,
Ben desem inanmazsın, varıcağız görürsün.

Gönülde pas oturur, onda seni yitirir,
İçeri şah oturur, giremezsin göresin.

On ikidir hücresi, yedi dervâzesi var,
Anda iki dilber var, bilmezsin ki sorasın.

Var kardaşını öldür, dahî avretin boşa,
Anana kâbin kıydır, Hakk’ı ayan göresin.

Bîçâre miskin Yunus aşktan davî kılarsın,
Dosttan haber gelicek yüz sürüyü varasın.

Yunus Emre

ERENLER BİR DENİZDİR

Erenler bir denizdir, âşık gerek dalası,
Bahri gerek denizden girip gevher alası.

Yine biz bahri olduk, denizden gevher aldık,
Sarraf gerek gevherin kıymetini bilesi.

Yürü var epsem olgıl, ne simsarlık satarsın?
Ali gibi er gerek isbu sırra eresi

Muhammed Hakk’ı bildi, Hakk’ı kendinde gördü,
Cümle yerde Hak hazır, göz gerektir göresi.

Dile rızkını Hak’tan “Nahnu kasemnâ” pinhan,
Nefsin bilmiş ol gerek göz hicâbın silesi.

Dedim isbu nefesi asıklar hükmü ile,
Bahıllıksız er gerek bir karara durası.

Alimler kitap düzer, karayı aka yazar,
Gönüllerde yazılır bu kitabın süresi.

Yürü hey sofu zerrak, ne salusluk satarsın?
Hak’tan artık kim ola kula dilek veresi.

Hak durağı gönülde, ayeti var Kur’anda,
Arştan yukarı ancak ask burcudur kalesi.

Şöyle deli olmuşam, bilmezem dünden günü,
Yüregime isledi ask odunun yarası.

Gel şimdi miskin Yunus, tut erenler eteğin,
Cümlesi miskinlikmiş, yokluk imis çaresi.

Yunus Emre

ERENLERE MUHİP İKEN

Erenlere muhip iken,
Ya münkir olduğun neden?
Key sakıngil tatlı canın,
Okları çıkmadan yaydan.

Kahır erenler atıdır,
Gayret dahi hilatıdır.
Erenler yayı katıdır,
Okları geçer kayadan.

Bize muhip olanları,
Hak'tan dileriz onları.
Dönüp münkir olanları,
Tez çıkarırlar aradan.

Burda ayak el öpülür,
Görenin canı kapılır.
Garip misafir yapılır,
Zavya vü mescit-haneden.

Ağu içerse nuş olsun,
Sücü içerse hoş olsun.
Yunus ile yoldaş olsun,
Gelsin Allah'ına giden.

Yunus Emre

ERENLERİN GÖNLÜNDE

Erenlerin gönlünde ol sultan dükkan açtı,
Nice bizim gibiler anda konuban geçti.

Cümle erenler uçtu, dağlar, yazılar geçti,
Aşk kazanına düştü, kaynayıbanı pişti.

Bu dünyanın meseli, benzer murdar gövdeye,
İtler gövdeye düştü, Hak dostu kodu geçti.

Aşık mı diyem ona? Can terkini urmadı,
Aşık ona diyeler, kim melamete düştü?

Yine esridi Yunus, Taptuk yüzün görelden,
Meğer onun gölünden bir cur'a şerbet içti.

Yunus Emre

ERENLERİN HİMMETİNİ BEN SANA YOLDAŞ EYLEYEM

Erenlerin himmetini ben sana yoldaş eyleyem,
Her nereye varır isem, cümle işim hoş eyleyem.

Koyam dünyayı gidem, çün ahirete sefer edem,
Cennetteki hurilerden ben bana yoldaş eyleyem.

Taze vü yumşak geymeyem, cümlesinden fariğ olam,
Ger döşeğim torak ise, yastığımı taş eyleyem.

Vuram yıkam nefs evini, oda yana hırs-u hava,
El götürem şimden geri, nefs ile savaş eyleyem.

Tenim dahi, canım dahi hiç bilmedi Enel Hakk'ı,
Şimdiye dek bilmediyse, şimden geri duş eyleyem.

Bugün gülen kişi bunda, yarın ağlar imiş onda,
Revan dökem gözyaşını, yastığımı yaş eyleyem.

Miskin Yunus çağırıp der, âşıkıyım miskinlerin,
İçim miskin değil ise, miskin dışım uş eyleyem.

Yunus Emre

EVVEL BAHAR OLMAYINCA

Evvel bahar olmayınca,
Kızıl gül açılmaz imiş.
Kızıl gül açılmayınca,
Bülbül zârı kılmaz imiş.

Bülbül hevestir ötmeye,
Güle sarmaşıp yatmaya,
Bağban kasdeyler satmaya,
Gül kadrini bilmez imiş.

Bre bağban satma gülü,
Haramdır akçesi, pulu.
İnletme âşık bülbülü,
Gözün yaşı dinmez imiş.

Yılda bir kez hayvanlara,
Aş yeli eser bunlara.
Kimi âdem hayvan olur,
Hayvan âşık olmaz imiş.

Âşık olamıyan âdem,
Benzer imiş bir ağaca.
Ağaç yemiş vermeyince,
Budağı eğilmez imiş.

Yunus Emre'm, hey biçare,
Yârdan ayrıldın âvare.
Yârdan ayrılmayınca dost,
Yâr kadrini bilmez imiş.

Yunus Emre

EVVEL BENİM AHİR BENİM

Evvel benim, ahir benim,
Canlara can olan benim.
Azıp yolda kalmışlara,
Hazır medet eden benim.

Bir karara tuttum karar,
Benim sırrıma kim erer?
Gözsüz beni nerde görer?
Gönüllere giren benim.

Kün deminde nazar eden,
Bir nazarda dünya düzen.
Kudretinden han döşeyip,
Aşka bünyad olan benim.

Düz döşedim bu yerleri,
Baskı kodum bu dağları.
Sayvan gerdim bu gökleri,
Yeri sonra düren benim.

Dahi acep âşıklara,
İkrar-u din, iman oldum.
Halkın gönlünde küfr ile,
İslam ile iman benim.

Halk içinde dirlik düzen,
Dört kitabı doğru yazan,
Ak üstüne kara dizen,
O yazdılan Kur'an benim.

Dost ile birliğe yeten,
Buyruğu neyise tutan,
Mülk eyleyip dünya düzen,
O bahçıvan hemen benim.

Ben bu yere buyuracak,
Yeryüzüne gün vuracak,
Ulu deniz mevc urucak,
Gemiye yol bulan benim.

Diller, damaklar şaşıran,
Aşk kazanın taşıran,
Hamza'yı Kaf'tan aşıran,
O ağulu yılan benim.

Yunus değil bunu diyen,
Kendiliğidir söyleyen,
Mutlak kâfir inanmayan,
Evvel ahir heman benim.

Yunus Emre

EVVEL BİZE VACİP BUDUR

Evvel bize vacip budur,
İyi hulk-u amel gerek,
İslam adı konacağız,
Yoldaşımız iman gerek.

İsrafil sûrun vuracak,
Cümle mahluk uyanacak.
Soru hesap sorulacak,
Arap dili lisan gerek.

Gök perdelerin açalar,
İyi yavuzdan seçeler,
Ol dem nereye kaçalar,
Baş kurtarası yer gerek.

Terazi kurup oturalar,
Sermayemiz getireler,
O siyaset meydanında,
Bu tertipleri bil gerek.

Çağrışalar ana ata,
Kardeş kardeşten usana,
Yalvaralar ol Subhan'a,
Niyaz kılası yer gerek.

Dükelinden bu aşk yakın,
Yunus hata kılma sakın!
Aşktan nasip sorulacak,
Cevap veresi hal gerek.

Yunus Emre.

EVVEL KADİM ÖNDEN SONA

Evvel kadim önden sona,
Zevali yok sultan benim.
Yedi iklime hükmedip,
Diri tutan sultan benim.

Ben bu yeri yaradıcak,
Yer üstüne gök duracak.
Ulu deniz mevc vuracak,
Nuh'a Tufan veren benim.

Dur dedim göklere durdu,
Gökler dahi karar kıldı.
Yüzbin türlü âdem geldi,
Getirip götüren benim.

Yusuf ile çaha inen,
Teraziye altın vuran,
Kefesini basaduran,
Mısr'ın ıssı sultan benim.

Ben abidim, ben mabudum,
Kamu yerlerde hazırım.
Zalimlerden dâd alıcı,
Miskinleri tutan benim.

Kaf'tan kaf'a hükmeyleyen,
Devleri hükmüne koyan.
Yele binip seyran kılan,
Bu mülke Süleyman benim.

Yunus değil bunu diyen,
Kudret dilidir söyleyen.
Kafir ola inanmayan,
Evvel ahir heman benim.

Yunus Emre

EY ÂŞIKLAR

Ey âşıklar, ey âşıklar,
Aşk mezheb-ü dindir bana.
Gördü gözüm dost yüzünü,
Yas kamu düğündür bana.

Ey padişah, ey padişah,
Uş ben beni verdim sana.
Genc-ü hazinem kamusu,
Sensin benim önden sonra.

Evvel dahi bu akıl-u can,
Senin ile asl-ı mekân.
Âhir yine sensin mekân,
Uş vururam senden yana.

Senden sana varır yolum,
Senden seni söyler dilim.
İlle sana ermez elim,
Bu hikmete kaldım tana.

Artık bana ben demeyem,
Kimseneye sen demeyem.
Bu kul, o sultan demeyem,
Ben varurem senden yana.

Dost aşka ulaşılıdan,
Dünya ahiret bir oldu.
Ezel-ü ebed sorarsan,
Dün ile bugündür bana.

Artık bize yaş olmaya,
Gönlümüz hiç pas olmaya.
Zira Hak'tan gelen avaz,
Savulmaz düğündür bana.

Ben aşkından ayrılmayam,
Dergâhından ırımayam.
Eğer benden gider isem,
Senin ile varam bana.

Ol dost beni viribidi,
Var dünyayı bir gör dedi.
Geldim, gördüm hoş ârâyiş,
Seni seven kalmaz ana.

Kullarına vâdeyledi,
Yarın uçmak verem dedi.
Ol dostların sevindiği,
Yarınım bugündür bana.

Bu ah ile, bu zâr ile,
Bu hikmeti kim ne bile?
Bilse dahi gelmez dile,
Tuttum yüzüm senden yana.

Sensin bana can-u cihan,
Sensin bana genc-i nihan.
Sendendürür assı ziyan,
Ne iş gele benden bana?

Yunus sana tuttu yüzün,
Unuttu cümle kendözün.
Cümle sana söyler sözün,
Söz söyleten sensin bana.

Yunus Emre

EY AŞK DELİSİ OLAN

Ey aşk delisi olan, ne kaldın perâkende?
O seni deli kılan yine sendedir sende.

Dünya ahiret ol Hak, yer gök doludur mutlak,
Hiç gözlere görünmez, kim bilir ne nişanda?

Ger meyhaneye vardım, onsuz yer görmedim,
Yine ona sataştım, girdim ise külhanda.

Her kim aradı cismin, cisminde buldu hasmın,
Ne dünya ahret ona, ne assı ne ziyanda.

Bir nicesine kaç der, bir nicesine tut der,
Kaçanla bile kaçar, bile durur duranda.

Bir nice kullarını giriftar eden odur,
Medet edip erişen odur yine zindanda.

Derler ki: Miskin Yunus, niçin deli oldun sen?
Ne akl-u fehim kalsın işbu sırrı duyanda.

Yunus Emre

EY AŞK ERİ AÇ GÖZÜNÜ

Ey aşk eri aç gözünü,
Yer yüzüne eyle nazar.
Gör bu latif çiçekleri,
Bezenerek geldi geçer.

Bunlar böyle bezenirken,
Dost'tan yana uzanırken,
Bir sor ahi sen bunlara,
Kancerudur azm-i sefer.

Her bir çiçek bin naz ile,
Öğer Hakk'ı nazar ile.
Bu kuşlar hoş avaz ile,
O Padişahı zikr eder.

Öğer anın kadirliğin,
Her bir işe hazırlığın.
İlle ömrü kasırlığın,
Anacağız benzi solar.

Rengi döner günden güne,
Toprağa dökülür gene.
İbretdürür anlayana,
Bu ibreti arif duyar.

Ne bilmeğin bilmek olur,
Ne gülmeğin gülmek olur.
Son menzilin ölmek olur,
Duymadınsa aşktan eser.

Ger bu sırrı duyaydın,
Ya bu gamı yiyeydin.
Yerinde eriyeydin,
Gideydi senden kar-ü bar.

Bildik gelen geçer imiş,
Bildik konan göçer imiş.
Aşk şarabın içer imiş,
Bu manadan her kim duyar.

Yunus bu sözleri kogil,
Kend'özünden elin yugil
Senden ne gele bir degil,
Çün Hak'tan gelir hayr ü şer

Yunus Emre

EY BANA DERVİŞ DİYEN

Ey bana derviş diyen,
Nem ola derviş benim.
Ya bu adıma layık,
Yok elimde iş benim.

Derviş derler adıma,
Bakarlar suratıma.
Bilmezler ki dirliğim,
Külli sitayiş benim.

Dil ile şeyhim ulu,
Yolda aludan alu
Aklım evi kaygılı,
Nefsim asayiş benim.

Sureti güler halka,
Ya kani kulluk Hakk'a.
Bu dirliğime bak a,
Hem işim yanlış benim.

Kendi izimi bilirem,
Saluslanuben yürürem.
Buğz ü kibr ü adavet,
Gönlümü almış benim.

Suçumu örter hırkam,
Dirliğim cümlesi ham.
Bir gün yırtılısar perdem,
Zehi düşvar iş benim.

Derviş neye dolundum,
Ulu suçta bulundum.
Yunus umduğum Haktan,
O rahmet imiş benim.

Yunus Emre

EY BANA İYİ DİYEN -1-

Ey bana iyi diyen,
Adımı sofu koyan.
Acep sofu mu olur,
Hırka ile taç giyen.

Başıma taç giyindim,
Halka sofu göründüm.
Dışıma hırka giydim,
İçim bir kuru kovan.

Bu dilim zikir söyler,
Gönlüm fesad fikr eyler.
Hiç böyle mi zikr eyler,
Hakkı aşk ile seven.

Gözüm yolun gözetmez,
Kulük işidir tutmaz.
Dilim yerinde yatmaz,
Davalar kılar yalan.

Yunus gümansız bilir,
Yalancı yolda kalır.
Bir gün maksudun bulur,
Gerçeklik ile yalan.

Yunus Emre

EY BANA İYİ DİYEN -2-

Ey bana iyi diyen,
Benim kamudan kemter.
Şöyle mücrimim yolda,
Mücrimler benden server.

Benim gibi mücrim kul,
Gel iste bir dahi bul.
Dilimde ilm ü usûl,
Dileğim dünya sever.

Zâhirim iyi yerde,
Gönlüm fâsid haberde.
Bulunmaya Bağdad’da,
Bencileyin bir ayâr.

Dışım göynü içim ham,
Dirliğim budur müdam.
Yol varmadan bir kadem,
Arştan veririm haber.

Dışım biliş, içim yad,
Dilim hoş, gönlüm mürted.
İşim yavuz iyi ad,
Böyle fitne kanda var.

Kime ki öğüt verdim,
O Hakk’a erdi gördüm.
Bana benim öğüdüm,
Hiç eylemedi eser.

Takındım şeyhlik adın,
Kodum maşuk tâatın.
Verdim nefsin muradın,
Kanı Hakk ile Pazar.

Yayıldı Yunus adı,
Suçtur cümle tâatı.
Çalab’ım inâyeti,
Suçun geçire meğer.

Yunus Emre

EY BANA İYİ DİYEN -3-

Ey bana iyi diyen, benim kamuda yavuz,
Alnımı ay bilirim, bu gözlerimi yıldız.

Bu vücudum şehrinde buçuk pulluk assım yok,
Amelim mahalleri ser-be ser kalmış ıssız.

Hücrede ve bucakta Hakk’a lâyık amel yok,
Kimde derd ü firak var, kimlerde eserli söz.

Halk hep ayağın durur, ben seğirdim oturdum,
Geçtim sadır yerine, döşek kalın, yerim düz.

Bunun gibi sâlûsluk çünkim elime girdi,
Artık n’işime yarar âh u firak vâh u suz.

Ben bir kitap okudum, kalem onu yazmadı,
Mürekkep eyler isem, yetmeye yedi deniz.

Ben oruç namaz için süci içtim esridim,
Tesbîh u seccadeyçin dinledim çeşte kopuz.

Yunus'un bu sözünden sen mana anlar isen,
Konya minâresini göresin bir çuvaldız.

Yunus Emre

EY BENİ AYIPLAYAN

Ey beni ayıplayan, gel beni aşktan kurtar,
Elinden gelmez ise söyleme fâsid haber.

Hiç kimesne kendinden hâlden hâle gelmedi,
Cümlemizin hâlini maşuk eder mukarrer.

Âşıkların her hâli maşuk katında biter,
Sözün var ona söyle benim arada nem var.

Her kim aşk kadehinden içti ise bir cura,
Ona ne yad, ne biliş, ona n’esrik, ne humar.

Dost yüzünden nikabı her kim giderdi ise,
Hicab kalmadı ona artık ne hayr ü ne şer.

Şeriat edebinden korkarım söylemeğe,
Yok ise eydeyidim daha ayrıksı haber.

Dost kılıçından Yunus ölürse gam değil,
Dost göğünden uyanan, maşuk burcundan doğar.

Yunus Emre

EY BENİ DERVİŞ BİLEN

Ey beni derviş bilen,
Nem ola derviş benim.
Dervişlik yaylasında,
Hareketim kış benim.

Derviş adın edindim,
Derviş donun donandım.
Yola baktım utandım,
Hep işim yanlış benim.

Hırkam, tacım gözlerim,
Yalan yanlış sözlerim.
Her taraftan gizlerim,
Bin bir kötü iş benim.

Yoldan haber sorarlar,
Nedense inanırlar.
Kalbimi saf sanırlar,
Vay ne kötü iş benim.

İçerime bakarsan,
On paralık nesne yok,
Dışımın kavgasından,
Âlemler dolmuş benim.

Yunus der ki: Yarenler,
Ey gerçeğe erenler.
Bu yolda olan haller,
Allah'a kalmış benim.

Yunus Emre

EY BENİM İLE YÂR OLAN

Ey benim ile yâr olan,
Dosta giden gelsin beri.
Varlıkların elden koyup,
Talan eden gelsin beri.

Terk edelim kıyl-ü kali,
İsteyelim doğru yolu.
Hem bulalım gevher kânı,
Gevher alan gelsin beri.

Gevher canın maksududur,
Can maksudun Mansur'dur.
Maksud için Mansur'layın,
Berdâr olan gelsin beri.

Emek dilersen maksuda,
Çok hizmet eyle mürşide.
Sen senliğinden ayrıl da,
Didar yakın, gelsin beri.

Pinhan edenler kend'özün,
Onlar görürler Hak yüzün.
Görmek dilersen bil sözün,
İkrar eden gelsin beri.

Yunus gel anlat halini,
Bildir nedir ahvalini.
Derde bırak gel kendini,
Derman eden beri gelsin.

Yunus Emre

EY CANIMA CANANIM

Ey canıma cananım,
Ey derdime dermanım.
Alemlere sultanım,
Medet Allah'ım medet.

Bu derdim onmaz gibi,
Azrail gülmez gibi.
Umduğum olmaz gibi,
Medet Allah'ım medet.

Dünyayı baki sandım,
Gaflet içinde kaldım.
Ölüm var imiş bildim,
Medet Allah'ım medet.

Gene zari kılayım,
Çalab'a yalvarayım.
Allah'a sığınayım,
Medet Allah'ım medet.

Aşık Yunus kıl zari,
Günahın yuğsun Bari.
Göresin Peygamberi,
Medet Allah'ım medet.

Yunus Emre

EY ÇOK KİTAPLAR OKUYAN

Ey çok kitaplar okuyan,
Sen ki tutarsın bana dak,
Ne bilesin sırrı ayan,
Gel aşktan oku bir sabak,

Ger sen seni bildin ise,
Sûret terkin vurdun ise.
Sıfat nedir bildin ise,
Ne ki edersen bana hak.

Bilmeyesin bed-nâm u nâm,
Bir ola sana has u âm.
Bildim ise ilmi tamam,
Gel aşkdan oku bir sabak.

Okumagıl ilmin yüzün,
İlme amel gerek güzin.
Aç gönülden bâtın gözün,
Âşık mâşuk hâline bak.

Bakgıl âşık ne iştedir?
Mâşuka o cünbüştedir.
İkisi bir teşviştedir,
İki sanıp bakma ırak.

İkilikten geçemedin,
Hâli hâlden seçemedin.
Dosttan yana uçamadın,
Fakılık oldu sana fak.

Cübbe ve hırka tâc ve taht,
Verse gerektir aşka bac.
Dört yüz mürit ve elli hac,
Terkeyledi Abdülrezzak.

Onun gibi din ulusu,
Hac öptü, çaldı nâkûsu.
Sen dahi bırak nâmusu,
Gel beri putun oda yak.

Âşık mâşuk birdir bile,
Aşktan gelir her söz dile
Bîçâre YÛNUS ne bile,
Ne kara okudu, ne ak.

Yunus Emre

EY DERVİŞLER EY KARDAŞLAR

Ey dervişler, ey kardaşlar,
Ne acep derdim var benim.
Mecnun olmus der görenler,
Ne acep derdim var benim.

Dervis olan ar eylemez,
Âşık olan zâr eylemez.
Hekimler timar eylemez,
Ne acep derdim var benim.

Deryanın mevci cağladı,
Hasret yüreğim dağladı.
Halim görenler ağladı,
Ne acep derdim var benim.

Derdine düştüm Mevlâ'nın,
Avarasıyım sevdanın.
Mevci yenilmez deryanın,
Ne acep derdim var benim.

Âşık Yunus düştün gine,
Düştün hemen aşk derdine.
Girdin hakikat yurduna,
Ne acep derdim var benim.

Yunus Emre

EY DOST AŞKIN DENİZİNE

Ey dost aşkın denizine,
Girem gark olam yürüyem.
İki cihan meydân ola,
Devrânım sürem yürüyem.

Girem denize gark olam,
Ne elif, ne mim, dal olam.
Dost bağında bülbül olam,
Güllerin derem yürüyem.

Bülbül olubanı ötem,
Gönül olam ceset tutam.
Başımı elime alam,
Yoluna verem yürüyem.

Bülbül olubanı gidem,
Ey nice gönüller güdem.
Yüzüm aşk ile dem be dem,
Toprağa sürem yürüyem.

Şükür gördüm didârını,
İçtim visâlin yârını.
Bu benlik senlik şarını,
Terkini vuram yürüyem.

Yunus’tur aşk âvâresi,
Bîçareler bîçaresi.
Sendedir derdim çâresi,
Dermânım soram yürüyem.

Yunus Emre

EY DOST BUNCA KIYL Ü KAL

Ey dost bunca kıyl ü kal ne maksud hod bir haber durur,
Ya bunda cüst ü cu nedir, görene bir nazar-durur.

Dağlar aşıp berye geçip, ey uzak sefer edenler,
İstediğin sende iken, aceb bunca sefer durur.

Hiç kılmagıl ırak sefer, ömür geçer ecel erer,
Dost sendedir halvet sever, bu galebe haşer durur.

Gel ırak isteme onu, canından içeri canı,
Seninle bile duranı, görmeyen bî basar durur.

Sen uyursun ol uyanık, eksiğini kılar bayık,
Dahî nice bulam tanık, daim seninle yar durur.

Mescid ü medrese sende, sen dört yana perâkende,
Ne kaldın sen bu erkende, işin katı düşvar durur.

Bu tevhîd donunu giyen, varlığın yokluğa sayan,
İşbu yolda kâyim duran, belli bilin ol er durur.

Ol işler tamam olunca, ol dirliği dirilince,
Gözün hicâbın silince, yer gök dolu dîdar durur.

Miskin Yunus onu gördü, gönlü vü canı sevindi,
Kamusunu yere saldı, maşûka intizarıdır.

Yunus Emre

EY DOST SENİ SEVELDEN

Ey dost seni sevelden aklım gitti kaldım ben,
Irmakları seyredip denizlere daldım ben.

Bir zerre aşkın odu kaynatır denizleri,
Düştüm aşkın oduna tutuşuban yandım ben.

O canda ki aşk ola, anda gussa olmaya,
Bu aşk bana gelelden gussam gitti güldüm ben.

Bülbül de aşık olmuş kızıl gülün yüzüne,
Gördüm erenler yüzün hezar destan oldum ben.

Bu aşkı bana verdin, ben diderem kend'özüm,
İçim dışım nur doldu, dosta âşık oldum ben.

Bir kuru ağaç idim, yol üzre düşmüş idim,
Er bana nazar kıldı, tâze civan oldum ben.

Yunus gerçek âşıksan adını miskin kogıl,
Cümlesinden ihtiyar miskinliği buldum ben.

Yunus Emre

EY DOST SENİ SEVERİM

Ey dost seni severim, canımda yerin vardır,
Gece gündüz uyunmaz aceb ahvalim vardır.

Gülü göre dururken, dikene sunmaz elin,
Korkma düşmanlarından, çün doğru yerin vardır.

Düşmanlar der ki bana, söz demek nerden sana?
Söz demek nerden bana, illa üstadım vardır.

Ele getir dügeli harceyle miskinlere,
Dünyâyı kimse tutmaz, sonucu ölüm vardır.

Bundan kend'özün giden, oldurur yolda kalan,
Benim bir karıncaya vallah istâdım vardır.

Yunus miskin kend'özün, toprak eylegil yüzün,
Maşukaya yaraşır bir miskinliğim vardır.

Yunus Emre

EY DOST SENİN AŞKIN ODU

Ey dost senin aşkın odu,
Ciğerim pâre baş gelir.
Aşkından yanar yüreğim,
Yandığım bana hoş gelir.

Aşkın oduna yandığım,
Ağlamak oldu güldüğüm.
Dost sana zârı kıldığım,
Münkirlere savaş gelir.

Söyler isem sözüm savaş,
Söylemezsem ciğerim baş.
Cihan doludurur kallâş,
Her birinden bir taş gelir.

Gör nice taşlar atılır,
Dost için başlar tutulur.
Gelir gönüle batılır,
Hâlimize haldaş gelir.

Bizim hâlimizden bilen,
Kimdir aşka münkir olan?
Bizim sevdiğimiz Hak’tır,
Bu halka göz ü kaş gelir.

Nice nice salâtinler,
Zebûn olur aşk elinde.
Her kim bu yola düşerse,
O bu yola yavaş gelir.

Erenler buna kalmadı,
Vardı yoluna durmadı.
Hakk’ı gerçek sevenlere,
Cümle âlem kardaş gelir.

Miskin Yunus bil özünü,
Dosta açıp şu gözünü.
Hangi burçtan bakar isen,
O sultana güneş gelir.

Yunus Emre

EY DÜN Ü GÜN HAK İSTEYEN

Ey dünü gün Hak isteyen, bilmez misin Hak kandadır?
Her kandasam anda hazır, kanda bakarsam andadır.

İstemegil Hakk'kı ırak, gönüldedir Hakk’a durak,
Sen senliğin elden bırak, tenden içeri candadır.

Gir gönüle bul ordadır, benlik defterin dürdedir,
O has gevher bil ordadır, sanma ki o ummandadır.

O ummanda yüzbin gevher, bir zerreden oldu kemter,
O cana zevâl mi erer, zevâl canı hayvandadır.

Eylegil sûretin vîran, can sırrıdır ona eren,
Bâtın gözüdür dost gören, zâhir gözü yabandadır.

Kim ki gaflet içre geçer, canı zevâl suyun içer,
Derviş sırrı arştan uçar, çünkü mekânı ordadır.

Yunus Emre gözün aç bak, iki cihan doludur Hak,
Gümânı sıdkı oda yak, söyl’eşkere nihandadır.

Yunus Emre

EY DÜNYAYI SEVEN KİŞİ

Ey dünyayı seven kişi,
Bir gün koyup gitmek gerek.
Senin dileğinle değil,
Naçardır, ne etmek gerek?

Gözün ile gördüğünü,
Şu hasretin olanları.
Akil isen an bunları,
Her kimseyi anmak gerek.

Şu kahr ile kazandığın,
Bir gün kalısar körlüğe.
Şu mal ki körlüğe kalır,
Şaylığa harc etmek gerek.

Kudret kandilinden senin,
Destur ile indi canın.
Bir gün geri gel deniser,
Şu sözü işitmek gerek.

Ne hak buyruğun tutarsın,
Ne kul sözün işitirsin.
Hiç bilmezsin mana nedir?
Ne dilde çağırmak gerek?

Uydun bu nefsin sözüne,
Battın günah denizine.
Çirk getirdin can yüzüne,
Tövb'eteğin tutmak gerek.

Yunus, şimdi sen dil ile,
Ben Hakkı severim deme.
O padişah hazretine,
Görklü meta iltmek gerek.

Yunus Emre

EY GÖNLÜMÜN EĞLENCESİ

Ey gönlümün eğlencesi,
Ayıt bana n'eyleyeyim.
Aşkından oldum avare,
Derdim kime söyleyeyim.

Mülk-ü fenadan geçeyim,
O dost iline uçayım.
Dalayım aşk ummanına,
Denizlerin boylayayım.

Aşk odu vurdu canıma,
Dökeyim aşkın hanına.
Âşıklar gelsin yanıma,
Âşıkları toylayayım.

Girdim aşkının bağına,
Baktım sağıma soluma.
Türlü çiçekler derleyip,
Güllerini yıylayayım.

Âşık olayım o güle,
Düşsün âleme gulgule.
Hezar destan olayım ben,
Dost bağını yaylayayım.

Yırtam yakamı il-ü şar,
Dün günü kılam ah-u zar.
Değiben dertli başıma,
Zarılıklar eyleyeyim.

Yunus der ki: Erenlerin,
Dirliğini dirilmedin.
Gücüm yettiğince yârin,
Soylarını soylayayım.

Yunus Emre

EY GÖNÜL BİZE KEREM KIL

Ey gönül bize kerem kıl, bile seyran edelim,
Can-u tenden geçüben, gel azm-i canan edelim.

Ten nedir dost yolunda, ben onu terk etmeyim,
Dost cemalin görmeye, gel canı kurban edelim.

Bu fena ender, fenayı terk edelim dost için,
O beka ender, beka mülkünde seyran edelim.

Asitanın mürşidin gel, kıble-i can kılalım,
O şahım, şehler şehin gel bize mihman edelim.

Bu biçare Yunus'un uygıl sözüne bir nefes,
Ey gönül o sultanın arşında seyran edelim.

Yunus Emre

EY KOPUZ

Ey kopuz ile çeşte aslın nedürür işte,
Sana sual sorarım eydiver bana uş de.

Eydür ki, aslım ağaç, koyun kirişi birkaç,
Gel irşetim dinle geç, aklı koma beleşte.

Eydirler bana haram, ben uğruluk değilim,
Çünkü aslım mısmıldır, ne varımış kirişte.

Bana kiriş dediler, aşka giriş dediler,
Benim adım aşk verdi, ben durmazam kolmaşta.

Şâdilik ile geldim, işbu âleme doldum,
Mürvetlere düzüldüm, kodular işbu düşde.

Ağaç deri derildi, kiriş ile bir oldu,
Aşk denizine daldı, bahane yok bu işte.

Mevlânâ sohbetinde saz ile işret oldu,
Arif manaya daldı, çün biledir ferişte.

Ferişteyi anmaktan bilesin murat nedir?
Gece gündüz biledir senin ile her işte.

Ol ferişteler adı Kiramen Katibin'dir,
Yazmaktan usanmazlar, ırmazlar yazda kışta.

Birisi sağ omzunda, birisi sol omzunda,
Birisi hayrın yazar, birisi şer cünbüşte.

Kâğıtları tükenmez, ne hot mürekkepleri,
Aşınmaz kalemleri, kayımlardır o işte.

Hem meyhaneye varır, hem puthaneye girer,
Bunlar saklarlar seni, sen gafilsin bu işte.

Yunus imdi Süphân'ı vasfeylegil gönülde,
Ayrı değil ariften bu kopuz ile çeşte.

Yunus Emre

EY PADİŞAH, EY PADİŞAH

Ey pâdişah, ey pâdişah,
Her dem için düzedurur.
Dünyâ onun bustânıdır,
Sevdiğini üzedurur.

Yavuzluk eyleme sakın,
Ecel sana senden yakın.
Nicelerin aslın kökün,
Yurd eyleyip bozadurur.

Sen anda varasın anda,
Çok yarak eylegil bunda.
Canlar bâkî değil tende,
De birkaç gün gezedurur.

Sorucu gelip yer yırtıp,
Sorar Tanrı’n kimdir diye.
İşbu canım onu duyup,
Sünüklerim sızadurur.

Ey Tanrı'yı bir bilenler,
Can Hakk'a kurban kılanlar.
Ölü değildir bu canlar,
Aşk gönülde yüzedurur.

Ben gördüm erenler uçtu,
Aşk kadehin dolu içti.
Hak katında nazı geçti,
Şöyle yüzü yere durur.

Erenlerin kulu isen,
Ölümün anadur Yunus.
Nic’erenler geldi geçti,
Növbet şimdi bizedurur.

Yunus Emre

EY PADİŞAHI LEM YEZEL

Ey padişahı lem yezel,
Ey kadir-i hayyu ezel.
Ey lütfü çok, kahrı güzel,
Lütfün da hoş, kahrın da hoş.

Ağlatırsın zârı zârı,
Göstermezsin hiç didârı.
Layık görür isen nârı,
Nârın da hoş, nurun da hoş.

Hoştur bana senden gelen,
Ya gonca gül, yahut diken.
Ya hıl’atü, yahut kefen,
Lütfün da hoş, kahrın da hoş.

İster ağlat, ister güldür
İster şad et, ister öldür
Miskin Yunus sana kuldur
Narın da hoş, nurun da hoş

Yunus Emre

EY SÖZLERİN ASLIN BİLEN

Ey sözlerin aslın bilen,
Gel de bu söz nerden gelir?
Söz aslını anlamayan,
Sanır bu söz benden gelir.

Söz kılar kayguyu şad,
Söz kılar bilişi yad.
Eğer horluk, eğer izzet,
Her kişiye sözden gelir.

Söz karadan aktan değil,
Yazıp okumaktan değil.
Bu yürüyen halktan değil,
Hâlık avazından gelir.

Ne elif okudum, ne cim,
Varlığındadır kelecim.
Bilmeye yüz bin müneccim,
Tâallüm n’ıldızdan gelir.

Şule bize Ay’dan değil,
Aşk eri bu soydan değil.
Rızkımsa bu evden değil,
Deryâ-yı ummandan gelir.

Biz bir behâne arada,
Ayrık de elden ne gele.
Hak çün emir eyler cana,
Bu keleci ondan gelir.

Yunus bir derd ile âh et,
Kahr evinde n'eyler rahat.
Bu derde derman kefâret,
Bir âh ile suzdan gelir.

Yunus Emre

EY YÂ GÖNÜL AÇGIL GÖZÜN

Ey yâ gönül açgıl gözün, fikrin yavlak uzatmagıl,
Bakgıl kendi dirliğine, kimse aybın gözetmegil.

Şöyle dirilgil halk ile, ölüceğiz söyleşeler,
Bâki dirlik budur canım, yavuz ad ile gitmegil.

Diler isen bu dünyayı ahirete değşiresin,
Dün-ü gün kılgıl tâatı, ayak uzatıp yatmagıl.

Gördün ki bir derviş gelir, yüz vur onun kademine,
Senden şey'ullah edicek, kaşın karagın çatmagıl.

Söylediğin keleciyi işittiğin gibi söyle,
Kend'özünden zeyreklenip birkaç söz dahi katmagıl.

Dünya çerb-ü şirindürür, Âdem gerektir yiyesi,
Kem nesneye tamah edip kösüp kömürüp yutmagıl.

Nefse uyup beş parmağın bir kezden iltme ağzına,
Kes birisin ver miskine, gerek ola unutmagıl.

Yunus kim öldürür seni, veren alır yine canı,
Yarın göresin sen onu, er nazarından gitmegil.

Yunus Emre

EY YÂRENLER AYDAMAZAM

Ey yarenler aydamazam,
Canım neye daldığını.
Dil ile vasfedemezem,
Gönlümü kim aldığını.

Gönlüm dolu, sığmaz dile,
Âşıktır o, kim hâl bile?
Aşk nicesi verdi yele,
Anlayamaz n'olduğunu.

Aşktan haber bilenlerin,
Aşk derdile dolanların,
Küfrü imân olanların,
Ayıplaman güldüğünü.

Ağlamak, gülmek âşıka,
Dirilmek, ölmek âşıka.
Kahr ile lütfü bir bilir,
Bilmez melûl olduğunu.

Aşk Yunus'u eyledi lâl,
Yunus kanı aşka helâl.
Koy varın etsin payımâl,
Görmesin ayrıldığını.

Yunus Emre

EY YARENLAR EY KARDAŞLAR -1-

Ey yaranlar ey kardaşlar,
Korkaram ben ölem deyü.
Öldüğümü kayırmazsam,
Ettiğimi bulam deyü.

Bir gün görünür gözüme,
Aybım uralar yüzüme.
Endişeden del'olmuşam,
N'idem ben ne kılam deyü.

Eğer gerçek kul imişsem,
Ona kulluk kılayıdım.
Ağlayaydım bu dünyada,
Yarın anda gülem deyü.

Hemin geldim bu dünyaya,
Nefsime kulluk eyleyü.
İyi amel işlemedim,
Azaptan kurtulam deyü.

Ey biçare miskin Yunus,
Günahın çok n'eyleyesin?
Sığındım o Allah'ıma,
Dedi hem af kılam deyü.

Yunus Emre

EY YARENLER EY KARDAŞLAR -2-

Ey yarenler, ey kardaşlar, sorun bana kandayıdım,
Aşk denizine dalıban deryayı ummandayıdım.

O ki beni bekler idi, her kandasam saklar idi,
Aşk urganı ucundaki kandildeki candayıdım.

Yure bünyad vurulmadan, yer gök halayık olmadan,
Levn-ü kalem çalınmadan, mülkü yaradandayıdım.

Yüz yetmiş bin ferişteler, saf bağlayıp durucağız,
Cebrail'i gördüm onda, o ulu divandayıdım.

Dört kitabı okumadan, ayırıp seçmek olmadan,
Ben okudum sabakımı, Kur'anda hanendeyidim.

Kaygı eli bana ermez, gussa gergiz beni görmez,
Endişe şerrinden taşra bir ulu makamdayıdım.

Doksan bin Hak kelamınıeyleyicek Habib ile,
Otuz bini sır olıcak ol vaktin ben andayıdım.

Beni gibi miskin kulu yüz bin gelirse az ola,
Benim gelişim şimdidir, uçmakta Rıdvan'dayıdım.

Yıldız idim bunca zaman, gökte melayik arzuman,
Cebbar-ı âlem hükmeder ben o zaman ondayıdım.

Ben bu suretten ileri adım Yunus değil iken,
Ben o idim, o ben idi, bu aşkı sunandayıdım.

Yunus Emre

EY YARENLER EY KARDAŞLAR -3-

Ey yarenler, ey kardeşler,
Ecel ere ölem bir gün.
İşlerime pişman olup,
Kend'özüme gelen bir gün.

Yanlarıma kona elim,
Söz söylemez ola dilim.
Karşıma gele amelim,
N'ettim ise görem bir gün.

Oğlan gider danişmende,
Saladır dosta düşmana.
Şu dört tekbir namaz ile,
Vaktim tamam kılam bir gün.

Beş karış bezden kefenim,
Yılan, çiyan yiye tenim.
Yıl geçe obrula sinim,
Unutulup kalam bir gün.

Başıma dikeler hece,
Ne erte bilem, ne gece.
Âlemler ümidi Hoca,
Sana ferman olam bir gün.

Yunus Emre sen bu sözü,
Dahi tamam etmemişsin.
Tek yürüyeyim, n'eyleyim?
Üstadıma gelem bir gün.

Yunus Emre

EY YARENLER EY KARDAŞLAR -4-

Ey yârenler ey kardaşlar, görün beni n’ittim ahî,
Ere erdim, eri buldum, er eteğin tuttum ahî.

Canım bir gözsüz can idi, içi dolu sen ben idi,
Tuttum miskinlik eteğin, ben menzile yettim ahî.

Korkar oldum bir Tanrı’dan, bâzâr oldum yatlı hudan,
İşbu işim sağıncıla, ben yoluma gittim ahî.

Giderdim gönülden kîni, kin tutanın yoktur dîni,
Ey yârenler, ben bu sözü uludan işittim ahî.

Anladım kendi hâlimi, gözledim doğru yolumu,
Tuttum ulular eteğin, Hazret’e ben yettim ahî.

Âşık isen miskin Yunus, Hazret’e tutgıl yüzünü,
Anlayana gevherdürür, söz sarrafa sattım ahî.

Yunus Emre

EY YARENLER KİM İŞİTTİ

Ey yârenler kim işitti âşık tövbe ettiğini,
Ya kim işitti denize od düşüben tuttuğunu.

Şâhım senin aşkın odu düştü gönül deryâsına,
Aceblerler kaynayıban marifetler bittiğini.

Yüzbin İsâ ile Mûsâ aşkından ser-gerdan gezer,
Aceblerler beni dahî aşk nihengi yuttuğunu.

Yüzgeçlik öğrenmeyen kul ko girmesin bu denize,
Aşk deryâsı dipsizdürür aceblemen battığını.

Sarraflığı öğrenmeyen bu gevheri boncuk sanır,
Varır verir yok nesneye bilmez neye sattığını.

Her kim onun dîdârını bunda ayan görmez ise,
Yarın ol ser-gerdan geze hiç bilmeye nittiğini.

Yunus aydır er kuluyum, Taptuğ’umuz dost yüzüdür,
İşbu söze inanmayan edebilsin ettiğini.

Yunus Emre

EY YARENLER SÖYLEN BANA

Ey yarenler söylen bana,
Ben nicesi dolanayım?
Ne türlü tedbir edeyim?
Ya nice sağınç sanayım?

Canımda ol büt bitiptir,
Gönülümü ol alıptır,
Hey beni ol avutuptur,
Ayrık neye bağlanayım?

Öyle ediptir ol beni,
Seçemezem dünden günü,
Alsın teni, alsın canı,
Ko ben ona alınayım.

Ben gevheriyim, kânım o
Ben bir kulum sultânım o
Aklım-u canım gönlüm o
Ondan niçin usanayım?

Onsuzluğum bana haram,
Ondandurur nakdim tamam.
Buncılayın lûtf-u kerem,
Nerde bulup dinleyeyim?

Odur bana Yunus deyen
Odur benim bağrım delen
Odur beni bensiz koyan
Hem ben oyum bu ben neyim

Odur bana Yunus diyen,
Odur benim bağrım delen,
Odur beni bensiz koyan,
Hem ben olam, bu ben neyim?

Yunus Emre

EY YARENLER TINMAN BANA

Ey yarenler tınman bana,
Ben gene n'oldum bilmezem.
İlm ü amel sorman bana,
Divane oldum bilmezem.

Ayrıksı nesne tutmuşam,
Bildiklerim unutmuşam.
Canımı aşka atmışam,
Onda ne buldum bilmezem.

Aklım yavu vardı benim,
Dağıldı fikrim kamusu.
Boşaldım uş doldum veli,
Ne ile doldum bilmezem.

Aşkım beni yakıp durur,
Gönlüm dosta akıp durur.
Devşirimezem ben beni,
Dembeste kaldım bilmezem.

Ben aşksızın olamazam,
Aşk yoksa ben olamazam.
Aşktır canımın hasılı,
Aşka kul oldum bilmezem.

Sen beni şeyh oldu diye,
Benden nasihat isteme.
Ben sanırım ki bilirem,
Şimdi bildim ki bilmezem.

Aşık Yunus sen canını,
Dost yoluna eyle feda.
Bu şeyh ile buldum Hakk'ı,
Ben gayrı nesne bilmezem.


Yunus Emre

EYYUB'UM BEN

Eyyub'um ben müptelâyım, derde derman isterim,
Aşıkım ben, hastayım ki cana canan isterim.

Yakub'um ben ağlarım, Yusuf için kıldım figan,
Yusuf'um zindan içinde, fazl-ı rahman isterim.

Musa'nın Tur'una vardım dost cemalin görmeye,
Gitti aklım nageh o dem, sırr-ı Suphan isterim.

Bir mekâna varmışım ki, o benim yurdum değil,
Zulmete erdim Hızır'la, âb-ı hayvan isterim.

Defter-i amelimi yüklendim, ettim azm-i rah,
Menzil-i maksuda Hak'tan emr-ü ferman isterim.

Yunus Emre'm, bilmedi halin senin hiç kimseler,
Halimi arzetmeye bir merd-i irfan isterim.

Yunus Emre