Görenin hali döner nişansız bî-nişana,
Esrittin cümle halkı, sırf içildi peymane.
Sen bî-sıfat sıfatsın, bî-nihayet nihansın,
Âşıklara devletsin, meşhur oldun cihana.
Sözün işiten kulak, kendüden gitti andak,
Cümle gönüller mutlak saddak dedi burhana.
Seninle bir dem birlik, odur cihanda erlik,
Senden ayrıksı dirlik oldu kamu efsane.
Senin hikmetin ırak, sensin canlara durak,
Sen yandırdığın çırak ebedî ömür yana.
Hâssül-havâs bâbısın, âşıklar kitabısın,
Mutlak dîdâr kapısın göricek mahluk tana.
Yer gök kayim durduğu, denizler mevc vurduğu,
Cennet-ü hûr olduğu cümle sana bahane.
Dahi yer gök yoğ idi, cümle söz mensûh idi,
Âşıklar tapar idi o bî-nişan Subhâna.
Bu göz kendözün görmez, nişan nişanın vermez,
Yunus'un aklı ermez, eren oldu dîvâne.
Yunus Emre
