Ezelîden var idi,
Canımda bu aşk odu.
Eşkere etmez idim,
Bildim ki o dost kodu.
Ben razıyam bu yolda,
Günde bin kez yanarsam.
Şekerden daha tatlı,
Şirindir aşkın tadı.
Dört kitabı okuyan,
Bulmadı aşka çâre.
Ne beyler, ne sultanlar,
Ne müderris, ne kadı.
Yer gök oynar ırılmaz,
Yeller eser deprenmez.
Âkıbet şol canın kim,
Aşkın ola bünyâdı.
Aşk anadan doğmadı,
Kimseye kul olmadı.
Hükmüne kıldı esir,
Cümle bilişi, yadı.
Aşka mecnun olanlar,
Assı ziyandan fârığ.
Korkmaz ıssı soğuktan,
Pes ne biliser odu.
Ezelde benim fikrim,
Enel Hak idi zikrim.
Henüz dahı doğmadan,
ol Mansûr-ı Bağdâdî.
Aşk çengine düşenin,
Melamet olur canı.
Onun için bed-namdır,
Miskin Yunus'un adı.
Yunus Emre
(Günümüzün Türkçesiyle)
EZELDEN VAR İDİ
Ezelîden var idi,
Canımda bu aşk odu.
Kimseye bell'etmedim,
Bildim ki o dost kodu.
Ben razıyım bu yolda,
Günde bin kez yanarsam.
Şekerden daha tatlı,
Şirindir aşkın tadı.
Dört kitabı okuyan,
Bulmadı aşka çare.
Ne beyler, ne sultanlar,
Ne öğretmen, ne kadı.
Yer gök oynar ayrılmaz,
Yeller eser sarsılmaz.
Sonunda şu canın ki,
Aşkın ola yapanı.
Aşk anadan doğmadı,
Kimseye kul olmadı.
Hükmüne esir kıldı,
Tüm yerli, yabancıyı.
Aşka Mecnun olanlar,
Kâr, zarardan vazgeçmiş.
Korkmaz âşık soğuktan,
Pes ne bilecek odu.
Ezelde benim fikrim,
Enel-Hak idi zikrim.
Henüz daha doğmadan,
O Mansûr-ı Bağdâdî.
Aşk cengine düşenin,
Kınanmış olur canı.
Onun için kötüdür,
Miskin Yunus'un adı…
Yunus Emre
