Kogıl ölüm endişesin, aşıklar ölmez bâkîdir,
Ölüm âşıkın nesidir, çünkü nûr-ı ilâhidir.
Ölümden ne korkarsın, çünki Hakk’a yararsın,
Belk’ebedi varasın, ölmek fâsidler işidir.
Nazar kıl bu gevhere, bu gizli gence nura,
Nur kaçan yayıvara, kendi nazargâhıdır.
Kalû belâ denmeden, kendimde bile idik,
Key anlagıl neydiğin, bilişin kandağıdır.
Ezeli biliş idik, birliğe bitmiş idik,
Mevcûdat düştü ırak, vücud can yatağıdır.
Bu ezeli birliği, ya cihanda dirliği,
Ya bu gönül birliği, can kudret budağıdır.
Yatlık yoktur bilene, dirlik tutagelene,
Bilelik söyleyene, vuslat yolu kavidir.
Hükmü revan mülküne, o işin kendi bile,
Çün iş geldi hâsıla, bu mülk varlık evidir.
Yunus beşâret sana, gel derler dosttan yana,
O kimseye o ana, "Kullun yerci" aslıdır.
Yunus Emre
